ورود شاگردام به وبلاگ نویسی!

سلام به همه دوستان که همیشه محبت دارن و با بازدید و نظردادنشون شرمندم می کنن.

خیابان نا امیدی...!

در خیابان من تنها زیر باران زیر ابر، سنگفرش ها را تعقیب می کنم

تا شاید در مغازه ای نوری پیدا کردم / شاید امیدی / شاید خوشحالی...

ولی انگار مردم لبخندشان با زهر آمیخته است

مــردم همه می خندند /  نه بهم می خندند نه باهم مــی خندند!

مردم سرهاشان پایین،چشمهاشان بسته، بزمین می خندند!

ای کاش هیروشیما اینجا بود! / ایکاش چشمان مردم ما چون بادام بود...

پی نوشت:

این شعر رو یکی از شاگردای خوبم به نام امیرمحتشم گفته. دوم دبیرستانه و استعداد فوق العاده ای داره. 

نمی دونم چرا شعرش اینقدر با نا امیدی آمیختست!

یه موقع میگم شاگرد خیال نکنید خودم 40 سالمه!!! نه ، بنده 19 و اندی سالمه و این آقا محتشم شاگردم توی مسجده.